ΒΑΤΡΑΧΟΣ είναι, τσάμπα τα σάλια…

Εισαγωγή
Το ξέρω, μη βαράτε, οι Ιστορίες για Φιδάκια κινδυνεύουν να γίνουν ιστορίες για πουλάκια! Αλλά δεν έχει φιδάκια τέτοια εποχή στις βορειοανατολικές ακτές του Ατλαντικού.
Τα “φιδάκια αρχείου” τα φυλάω για ειδικές αποστολές και τις ζωντανές οχιές τις έχω αφήσει να τα βρουν με τα κοράκια.
Έχουμε όμως βατραχάκια!

Το σκηνικό
Μια συνηθισμένη μέρα στις αρχές του Μάρτη.
Μια συνηθισμένη διαδρομή κατά μήκος της στενής γλώσσας του Ατλαντικού που μπαίνει στο πάρκο, στενεύει ακόμα περισσότερο και καταλήγει σε βάλτο.
Εκεί στην άκρη του βάλτου, δίπλα στις καλαμιές και πάνω στα δέντρα, το χειμώνα συχνάζουν γλάροι, άγριες πάπιες και χήνες, ένας εντυπωσιακός – αλλά μόνιμα μουτρωμένος – σταχτοτσικνιάς και, τώρα τελευταία, ένα γεράκι με αιματοβαμμένα νύχια.

Όλα τα πουλιά βρίσκονται εκεί για τον ίδιο λόγο, τις μάσες!
(Μμμμ…  τι μου θυμίζει αυτό;)

Αυτά τα συνήθως θολά και μάλλον μολυσμένα νερά, όσο απίστευτο και αν φαίνεται, φιλοξενούν εκατοντάδες χέλια, πολλά βατράχια και χιλιάδες μικρά ψάρια. Οι μάσες για τα ορνιθοειδή και τα αρπακτικά!
(και αυτό κάτι μου θυμίζει!)
Τα παλιρροιακά ρεύματα του καναλιού είναι τόσο έντονα που η στάθμη του νερού κυμαίνεται από μερικούς πόντους μέχρι ενάμιση μέτρο.

Όταν πέφτει η στάθμη στο χαμηλότερο επίπεδο, ξεπροβάλει η βρωμιά του βυθού και εκτυλίσσονται αναπάντεχες σκηνές.
(όπως όταν κάποιος ανοίξει το σιφόνι και τα σκ γνωστά υλικά που καταφέρνουν να επιπλέουν, πηγαίνουν στη σωστή τους θέση, στον πάτο…)

Σήμερα το κανάλι είναι σχεδόν στεγνό στο πάνω μέρος και με χαλάει η ασχήμια του. Ακόμα και οι όμορφες πρασινοκέφαλες πάπιες είναι λασπωμένες και ψάχνουν άτσαλα για τροφή μέσα στη μαυρίλα.
Λίγα βήματα πιο πάνω βλέπω κάτι περίεργο πάνω στο γρασίδι του μονοπατιού.
Αμαν! Παραλίγο να το πατήσω… μπλιάχ!
Τι;
Ένας ψόφιος βάτραχος, ανάσκελα και σε κατάσταση εμφανέστατου τυμπανισμού.
(μια “μπουσάκα τούμπανο” όπως λένε στο χωριό μου)

Φυσικά και υπάρχει λογική εξήγηση για την τύχη του βατράχου και τη θέση που βρέθηκε.  Ένα άτσαλο πήδημα και τσουπ! βρέθηκε ανάσκελα στο μονοπάτι με καρούμπαλο. Αυτό μου είπε και ο “φίλος μου” ο ποδηλάτης που περνούσε εκείνη τη στιγμή από τον ποδηλατόδρομο δίπλα.
(Τα εισαγωγικά επειδή δεν ξέρω το όνομά του – ούτε και εκείνος το δικό μου – αν και μιλάμε για λίγο κάθε φορά που συναντιόμαστε στο πάρκο, εκείνος με το ποδήλατο και εγώ περπατώντας. Ξεκινάει πάντα αυτός την κουβέντα με το ίδιο “Hey, did you get anything good today?”  εννοώντας αν έβγαλα καμιά φωτογραφία της προκοπής. Και τελειώνει πάντα την κουβέντα λέγοντας πως πρέπει να κάνει 3-4 γύρους ακόμα για να ικανοποιήσει το πρόγραμμα που απαιτεί ο καρδιολόγος του ώστε να του επιτρέπει να καπνίζει 2 τσιγάρα την ημέρα. Ενδιάμεσα μιλάμε για τον καιρό, τους γλάρους, το πρωτάθλημα baseball, τα windows 10 και άλλα πολλά.  Κάνω αυτή την παρένθεση επειδή έχω σκεφτεί μήπως είναι serial killer που “καλλιεργεί” τα μελλοντικά του θύματα – you never know! Εδώ μας βγήκαν λαμόγια και σκαρτούρες τα “καλύτερα παιδιά.” )

Anyway, πίσω στο ψόφιο βατραχάκι.

Την αηδία ακολουθεί η περιέργεια. Μα και η συνήθεια να ψάχνω για εξηγήσεις πέρα από τις κοινά αποδεκτές, οι οποίες έχουν μια τάση να είναι και στημένες,  καθώς και η αδυναμία που έχω να συνδέω τις κουκίδες.
Οπότε, αποκλείεται το ζωντανούλι να ψόφησε επειδή πήδηξε πιο ψηλά και πιο πέρα και βρήκε σε ξέρα.
Από τα φιλιά των ορνιθοειδών τουμπάνιασε!
Και στο μονοπάτι βρέθηκε από κλωτσιά.
Το έχουν αυτό οι κότες, όλων των ειδών και υποειδών.

Πρώτα σε φιλούν με την προσδοκία να γίνεις πρίγκηπας. Αν τις απαγοητεύσεις πας ολοταχώς να μετρήσεις τις βρούβες ανάποδα. Σκέτους βατράχους έχουν και στην αυλή τους, στα βαλτωμένα νερά που περικλείουν το στενό κοτέτσι τους.

Τι να σε κάνουν εσένα;

Το ζητούμενο είναι το στέμμα και η δανεική λάμψη που μπορεί να τους εξασφαλίσει. Και όχι μόνο. Είναι και η προσδοκία αναρρίχησης σε μέρη πιο στεγνά, πιο ασφαλή και πιο χλιδάτα. Θα καταναλώσουν πολύ σάλιο μέχρι να κερδίσουν την εμπιστοσύνη σου, τα φιλιά των ορνιθοειδών δεν είναι ποτέ στεγνά. Η ψυχή τους, ναι. Το μυαλό τους, ναι.

Μα εσύ είσαι ένας απλός βάτραχος. Χωρίς στέμμα, χωρίς παλάτι.
Όμως, έχεις τίτλο. Δεν έχει σημασία αν τον σκαρφίστηκες από το πουθενά για να κάνεις και εσύ το κομμάτι σου. Στη χώρα του “ό,τι δηλώσεις είσαι” ζεις, μικρό το κακό.

Τα φιλιά, τα σάλια, τα κομπλιμέντα, τα στημένα χαμόγελα και οι πόζες αλαμπρατσέτα στο φακό των άλλων ζωντανών του δικού σου βούρκου της υποκρισίας, είναι το κόμιστρο για ένα ταξίδι σε προορισμό που μόνιμα απομακρύνεται. Αυτό, στην καλύτερη περίπτωση.
Στη χειρότερη έχουμε μια μπουσάκα τούμπανο, σκασμένη από τα γλοιώδη φιλιά,  και κάποιες κότες με κόρυζα αφού κατασπατάλησαν ανώφελα τα σάλια τους.

Κοινώς, την πατήσατε και οι δύο.

Μα δε σε λυπάμαι μικρέ βάτραχε.
Για τις κότες ούτε λόγος. Μόνο κατσαρόλα!

υ.γ. 1 Εγώ, όμως, δεν είμαι ούτε βάτραχος ούτε κότα, είμαι άλλο είδος ζωντανού – που δε μπορώ να σου αποκαλύψω ακόμα. Έτσι, συνεχίζω τις βόλτες μου γύρω από τα θολά νερά των βάλτων του Ατλαντικού και κινδυνεύω μόνο από τον ποδηλάτη (που μπορεί να μην είναι αυτό που φαίνεται). Πάντως, δεν τον “κόβω” για λαμόγιο, άσχετα αν δεν ήμουν πάντα τσακάλι στην αναγνώριση του συγκεκριμένου είδους, ακόμα και όταν ήταν δίπλα μου. Η απόσταση, ο χρόνος και η έρευνα – ειδικά η τελευταία – με έχουν βοηθήσει να κλείσω αυτό το κενό. Δεν υπάρχει πια λόγος “to mind the gap.”

υ.γ. 2 Όχι, δεν είναι όμορφο το παρακάτω θέαμα αλλά οι αποδείξεις είναι αποδείξεις, πως να το κάνουμε;

υ.γ. 3 Τσιλ άουτ, ντήαρ…
Ξέρεις πόσα από “αυτά” τα μαθήματα κάνουν στο Αμέρικα οι φοιτητές του marketing?
I know that S#iT well, don’t be a s*cker.