ΑΔΙΚΗΜΕΝΟ ζωύφιο ο βομβίνος;

Εισαγωγή
Δε μου αρέσει να αλλάζω πρόγραμμα. Ειδικά όταν έχω μπροστά μου μια φωτογραφία και την έχω ήδη συνδέσει με μια ή περισσότερες σκέψεις.
Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που κατέβασα – περίπου – διακόπτη στις συχνές δημοσιεύσεις στο Facebook, σχολιασμούς και γράψιμο στα blog μου. Ήταν τέλη Αυγούστου και τα πάρκα και οι αυλές εδώ στο Long Island ήταν υπό κατάληψη: πεταλούδες, μέλισσες, σφήκες, πασχαλίτσες και άγνωστα σε εμένα πολύχρωμα ζωύφια σε επέλαση για τον τρύγο της γύρης των ανθισμένων θάμνων του Αυγούστου.

Και κάπου εκεί, στο τέλος Αυγούστου, με μια φωτογραφία μέλισσας, έκλεισα τον κύκλο των συχνών δημοσιεύσεων – κυρίως στο FB. Το πως και γιατί “it’s complicated” κατά την φεϊσμπουκική ορολογία. Δεν ξέρω αν θα ξαναδώ ποτέ με το ίδιο μάτι το συγκεκριμένο μέσο, αν θα ξαναέχω διάθεση να ασχοληθώ.

Στα blog είχα σκοπό να ξαναγράψω. Μέσα στο χρόνο που πέρασε έχω γράψει μια ντουζίνα κείμενα που δεν δημοσιεύτηκαν ακόμα. Θέμα διάθεσης; Ισως. Περισσότερο, όμως, ήταν θέμα χρόνου και συγκέντρωσης δημιουργικών δυνάμεων για πιο πρακτική, με κάθε έννοια, απασχόληση.

Και μετά ξανάρθαν οι μέλισσες και τα ζωύφια.
Ειδικά οι βομβίνοι, οι αγριομέλισσες ή μπάμπουρες – οι συμπαθητικές, παρεξηγημένες και – ίσως – αδικημένες bumble bees.
‘Οχι μόνο στα πάρκα και αυλές του Long island.
Ήρθαν και στην οθόνη μου, με παλιές, γνώριμες εικόνες και “βελτιωμένα” βιογραφικά.

Οπότε, πρέπει να τις ξαναφωτογραφίσω.
(η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο είναι φετεινή – αυτό είναι το σωστό όταν ξαναβγαίνουμε σαν “φρεσκαδούρες” – αλλιώς, το παρελθόν θα είναι πάντα κάπου εκεί, με όλα που αυτό συνεπάγεται).

Το μεσοδιάστημα

Όταν δεν γράφω, δεν δημοσιεύω και δεν εκφράζω άποψη, κάνω κάτι πιο σημαντικό: διαβάζω, ερευνώ και παρακολουθώ. Παίζω το αγαπημένο μου παιχνίδι – connect the dots.

Και “κάνω πραγματάκια” κατά τη δημοφιλή έκφραση.
Τα πραγματάκια περιλαμβάνουν κάποιες δουλειές, που θα βγούν στον αέρα μέσα στο Φθινόπωρο και είναι αποτέλεσμα μελέτης, σκέψης, εμπειρίας και πολύ – μα πολύ – κόπου. Με αυτή την έννοια, δεν είμαι μελισσούλα. Δεν τρυγάω τη γύρη των λουλουδιών για να την μεταφέρω αλλού – φτιάχνω πια τις δικές μου κυψέλες χωρίς κηφήνες και βασίλισσες.

Με αυτές τις λίγες και ίσως αόριστες εξηγήσεις για την απουσία ενός ολόκληρου χρόνου, επανέρχομαι στον βομβίνο.

Μια μέλισσα για πάρτη της

Kατά την Wikipedia “Οι βομβίνοι οφείλουν την ονομασία του στην ελληνική λέξη βόμβος (= θόρυβος), δηλαδή το χαρακτηριστικό “βόμβο” που παράγεται κατά την πτήση τους.”
Ας μου επιτραπεί να διαφωνίσω με τη συγκεκριμένη πηγή (και άλλες που αναφέρουν τα ίδια). Έχω δεί από κοντά – πιο κοντά δε γίνεται – δεκάδες βομβίνους. Δεν ενοχλούν, δεν κάνουν θόρυβο, είναι χαμηλού προφίλ, εστιάζοντας την προσοχή τους στον τρύγο της γύρης και και την αποθήκευσή της.
Επίσης, διαβάζω πως οι βομβίνοι ζουν σε μικρές “κοινότητες” – μέχρι 50 άτομα – και το μέλι που παράγουν καταναλώνεται αποκλειστικά από την μικρή κοινότητα, σε φυσικές κυψέλες μη προσβάσιμες σε όντα που δεν ανήκουν στην κοινότητα.
Αυτό μάλιστα!
Με αυτό θα συμφωνήσω, έτσι είναι όλοι οι βομβίνοι.
Η γύρη γίνεται μέλι – ή ζαχαρόπαστα – για να τρέφεται η αποκία των κηφήνων.
Αθόρυβα και νοικοκυρεμένα!

Η αδικία

Εκτός από την ονομασία, ο βομβίνος αδικείται στην μη αναγνώρισή του ως παραγωγικός επικονιαστής. Σαφώς και δεν τόσο παραγωγικός όσο οι μέλισσες οι άλλες.
Κάτι μένει, όμως.
Κάτι από το φορτίο του αφήνει πάνω στους θάμνους που επισκέπτεται.
Όχι πολύ αλλά αρκετό για να θεωρείται και αυτός επικονιαστής.
Δεν είναι η ποσότητα που μετράει αλλά η κίνηση.
Άμα κάνεις συχνές πτήσεις σε περνούν για κανονική μέλισσα-εργάτη.
Άσχετα αν εσύ το μέλι το αποθηκεύεις στην κρυψώνα σου.

Μα πιο άδικο από όλα είναι η συγγραφή της περιγραφής του βομβίνου από άσχετους και ανώνυμους συντάκτες της Wikipedia. Αναπαραγωγή τμηματικών πληροφοριών, παρερμηνείες, συρραφή υποψιών…

Πώς να περιγράψεις σωστά έναν βομβίνο αν δεν έχεις δει από πολύ κοντά πόσο αθόρυβα λειτουργεί; Αν δεν έχεις μετρήσει τι αφήνει και τι κρατάει για πάρτη του; Αν δεν ξέρεις πόσο φιλικό έντομο είναι;

Με πνίγει το δίκιο σου μικρέ βομβίνε.
Μάλλον πρέπει να ξαναγράψω το βιογραφικό σου.
Το πραγματικό.
Επώνυμα και νοικοκυρεμένα.

υ.γ. “Κεντρίσματα” από σφήκες – αντί αυτού – επιστρέφονται στο πολλαπλάσιο.

ΚΥΚΛΟΙ και κυκλώματα

 

Αφιερωμένο το αριστούργημα του Robert Frost.
Όχι, δεν είναι άσχετο. Το αντίθετο μάλιστα!

(και ό,τι καταλάβει ο καθένας, δεν έχω χρόνο για μετάφραση)

The Road Not Taken
Robert Frost, 1874 – 1963

Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;

Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim,
Because it was grassy and wanted wear;
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,

And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way,
I doubted if I should ever come back.

I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I—
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.

---

υ.γ. Βγάζει μάτι… και δε φταίνε τα φεγγάρια.

ΓΑΤΑ από σπίτι, αδέσποτη από επιλογή: Η ιστορία της Jo

Εισαγωγή

Δε γνωρίζω το πραγματικό όνομα της γάτας της φωτογραφίας, εγώ την λέω – αυθαίρετα – JO.  Η παρουσία της στη γειτονιά με ξένισε μια και εδώ, στο μακρονήσι της Νέας Υόρκης, είναι πιο αναμενόμενο να δεις προσγείωση διαστημόπλοιου από να συναντήσεις αδέσποτη γάτα. Θεωρείται ξένο είδος – “εισβολέας” – που καταστρέφει το οικοσύστημα επειδή κυνηγάει πουλιά. (Ενώ αν ψοφήσει κάποιο από τα εκατομμύρια πουλιά της περιοχής, μαζεύονται εκατοντάδες “bird watchers” και του κάνουν μνημόσυνο…)
Οι γάτες είναι καταδικασμένες να ζουν με κορδέλες και φιόγκους στα αυτιά, ξενυχιασμένες από κτηνίατρο και να κοιτάζουν, στολισμένες αφύσικα, το δρόμο πίσω από τζάμια και στυλάτες κουρτίνες.
Έχω μοιραστεί το σπίτι μου 18 χρόνια με γάτα – η πρώτη ήταν rescue cat. Το λέω έτσι επειδή οι γάτες δεν έχουν ιδιοκτήτη, δεν είναι ακριβώς κατοικίδια.
Τις φροντίζεις, τις θαυμάζεις και αυτές σε ανέχονται και σου παραχωρούν το δικαίωμα να ζεις και εσύ στο χώρο. Εσύ τις σέβεσαι και δεν τους βγάζεις τα νύχια. Δέχεσαι πως η πλάτη, τα χέρια, τα πόδια, ίσως και το πρόσωπό σου, μπορεί να αποτελέσουν κάποια στιγμή νυχοδρόμιο. Για κορδέλες ούτε συζήτηση.

Η ιστορία της Jo

Oταν πρωτοείδα τη Jo να τριγυρίζει πρωί-πρωί δίπλα στη λίμνη δε μπορούσα να καταλάβω πως βρέθηκε εκεί. Δεν ήταν ταλαιπωρημένη, βρώμικη ή αδυνατισμένη. Ήταν όμως καχύποπτη και επιφυλακτική, λες και ήξερε πως αν την δουν θα είχε κακά ξεμπερδέματα. Απ’ την άλλη, η κίνησή της στο χώρο έδειχνε σιγουριά και οικειότητα.
Την απορία μου έλυσε ο μικρός Κρίστοφερ, ένας δεκάχρονος πιτσιρικάς που ψαρεύει στις δύο λίμνες της γειτονιάς.

Η Jo “ανήκει” – άσχετα αν μια γάτα ποτέ δεν ανήκει – στην οικογένεια που μένει στο σπίτι δίπλα στη λίμνη. Πριν μερικούς μήνες αποφάσισε πως της έπεφτε βαριά η κορδέλα και στενό το κολάρο. Όπως μου είπε ο μικρός, σε μια από τις κοντινές βόλτες που της επέτρεπαν οι “ιδιοκτήτες” της, η Jo άρχισε να κυλιέται στα χορτάρια μέχρι να ξεφορτωθεί την κορδέλα. Με τη βοήθεια ενός πεσμένου κλαδιού – και πολλή υπομονή και επιμονή – ξεμπέρδεψε και με το κολάρο.  Από τότε κυκλοφορεί στον κήπου του σπιτιού ο οποίος φτάνει μέχρι την άκρη της λίμνης. Τρώει και κοιμάται στο υπόστεγο της βεράντας και οι άνθρωποι του σπιτιού έχουν αποδεχτεί το νέο καθεστώς.

Ας έκαναν και αλλιώς, για γάτα μιλάμε!

Η γνωριμία μου με τη γάτα της λίμνης

Η Jo ήταν επιφυλακτική στην αρχή. Με παρατηρούσε από απόσταση αλλά δεν έτρεχε να κρυφτεί. Ήθελε να σιγουρευτεί πως δεν είμαι και εγώ φανατική bird watcher που θα “την δώσω” στις αρμόδιες υπηρεσίες (υπάρχει τέτοια διαδικασία και συνέπειες για τις αδέσποτες γάτες εδώ). Μετά από πολύ καιρό με πέρασε από το τελικό τεστ. Είχε πιάσει ένα σπουργίτι και έκατσε και το ξεπάστρεψε μπροστά μου – σε ασφαλή απόσταση πάντα.
Και εγώ δεν κινήθηκα να την αποτρέψω, όσο και αν το θέαμα ήταν δυσάρεστο. Από σεβασμό – όχι τόσο για την πείνα της γάτας όσο για τις διαδικασίες της φύσης και της αλυσίδας της ζωής.

Αυτό ήταν, κατάλαβε πως είμαι cat person!
Από εκείνη την ημέρα άρχισε να με πλησιάζει, να μου κάνει τσαχπινιές, ακόμα και να γουργουρίζει. Καθόταν να της βγάλω και φωτογραφίες χωρίς να φοβάται το περίεργο αντικείμενο που την τοποθετούσε στο σκόπευτρο. Και έτσι εγώ πίστεψα πως είναι θέμα χρόνου να με αφήσει να την ακουμπήσω, να την χαϊδέψω.

Μέχρι που έκανα το λάθος.

Η πόζα που κέρδισα και η φίλη που έχασα

Τα μάτια της γάτας είναι ιδιαίτερα εκφραστικά και ορθάνοιχτα όταν κοιτάζει ψηλά. Ήθελα να φωτογραφίσω τη Jo να κοιτάζει ψηλά, μου άρεσαν πολύ τα μάτια της. Σκέφτηκα, λοιπόν, να την εκπαιδεύσω, ξεχνώντας όσα είχα μάθει τόσα χρόνια για τον χαρακτήρα και προσωπικότητα της γάτας.
Με το χέρι μου της έδειχνα το δέντρο για να δει τα πουλιά. Κάθε φορά που έβλεπε πουλιά στην κατεύθυνση που έδειχνε το χέρι, ερχόταν και πιο κοντά μου, γουργούριζε πιο έντονα.

Όμως, καθώς δεν είχα ακόμα καταφέρει να τραβήξω τη φωτογραφία με τα μάτια της ορθάνοιχτα, εκείνη την ημέρα της έδειξα ψηλά στο δέντρο χωρίς να υπάρχει εκεί κανένα πουλί. Και αυτή με εμπιστεύτηκε και κοίταξε. Αφού δεν είδε τίποτα, κατέβασε το βλέμμα, στένεψαν οι κόρες των ματιών της, με κοίταξε περίεργα και έφυγε.  Η αλήθεια είναι πως δεν έδωσα σημασία σε αυτές τις κινήσεις.
Μέχρι την επόμενη φορά.

Είχα μαζί μου και ένα μικρό μπιφτέκι για να την φιλέψω. Εκείνη την ημέρα, όμως, κράτησε τις αποστάσεις και δεν έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον για το μπιφτέκι. Δεν το έφαγε ακόμα και όταν έφυγα, το βρήκα εκεί την επόμενη ημέρα.

Από τότε, αν και δε φεύγει όταν με βλέπει, δεν έρχεται κοντά μου. Στέκεται σε σημείο που της δίνει απόλυτο έλεγχο του χώρου και δυνατότητα γρήγορης φυγής.

Τότε θυμήθηκα πως σπάνια οι γάτες χάνονται από φόλες, σε αντίθεση με τα σκυλιά. Διαθέτουν εξαιρετικό ένστινκτο επιβίωσης σε έναν κόσμο που επιβραβεύει τη δουλοπρέπεια του σκύλου και υποτιμά τη νοημοσύνη της γάτας.

---

υ.γ. Μετά από τόσες δεκαετίες οικειότητας με γάτες, του σπιτιού μου και τα αμέτρητα αδέσποτα γατάκια που έχω φροντίσει και αγαπήσει, πρέπει να ομολογήσω πως ξέχασα το πιο βασικό για αυτά – δεν ζητούν αγάπη αλλά σεβασμό.
Μόνο τότε σε εμπιστεύονται. Και αν χάσεις την εμπιστοσύνη τους, είναι για πάντα.

υ.γ. 2 Δεν είναι καλή η φωτογραφία της Jo αλλά μάλλον δε θα μου δώσει άλλη ευκαιρία.

υ.γ. 3 Δεν είμαι γάτα, αλλά μαθαίνω γρήγορα! 

ΒΑΤΡΑΧΟΣ είναι, τσάμπα τα σάλια…

Εισαγωγή
Το ξέρω, μη βαράτε, οι Ιστορίες για Φιδάκια κινδυνεύουν να γίνουν ιστορίες για πουλάκια! Αλλά δεν έχει φιδάκια τέτοια εποχή στις βορειοανατολικές ακτές του Ατλαντικού.
Τα “φιδάκια αρχείου” τα φυλάω για ειδικές αποστολές και τις ζωντανές οχιές τις έχω αφήσει να τα βρουν με τα κοράκια.
Έχουμε όμως βατραχάκια!

Το σκηνικό
Μια συνηθισμένη μέρα στις αρχές του Μάρτη.
Μια συνηθισμένη διαδρομή κατά μήκος της στενής γλώσσας του Ατλαντικού που μπαίνει στο πάρκο, στενεύει ακόμα περισσότερο και καταλήγει σε βάλτο.
Εκεί στην άκρη του βάλτου, δίπλα στις καλαμιές και πάνω στα δέντρα, το χειμώνα συχνάζουν γλάροι, άγριες πάπιες και χήνες, ένας εντυπωσιακός – αλλά μόνιμα μουτρωμένος – σταχτοτσικνιάς και, τώρα τελευταία, ένα γεράκι με αιματοβαμμένα νύχια.

Όλα τα πουλιά βρίσκονται εκεί για τον ίδιο λόγο, τις μάσες!
(Μμμμ…  τι μου θυμίζει αυτό;)

Αυτά τα συνήθως θολά και μάλλον μολυσμένα νερά, όσο απίστευτο και αν φαίνεται, φιλοξενούν εκατοντάδες χέλια, πολλά βατράχια και χιλιάδες μικρά ψάρια. Οι μάσες για τα ορνιθοειδή και τα αρπακτικά!
(και αυτό κάτι μου θυμίζει!)
Τα παλιρροιακά ρεύματα του καναλιού είναι τόσο έντονα που η στάθμη του νερού κυμαίνεται από μερικούς πόντους μέχρι ενάμιση μέτρο.

Όταν πέφτει η στάθμη στο χαμηλότερο επίπεδο, ξεπροβάλει η βρωμιά του βυθού και εκτυλίσσονται αναπάντεχες σκηνές.
(όπως όταν κάποιος ανοίξει το σιφόνι και τα σκ γνωστά υλικά που καταφέρνουν να επιπλέουν, πηγαίνουν στη σωστή τους θέση, στον πάτο…)

Σήμερα το κανάλι είναι σχεδόν στεγνό στο πάνω μέρος και με χαλάει η ασχήμια του. Ακόμα και οι όμορφες πρασινοκέφαλες πάπιες είναι λασπωμένες και ψάχνουν άτσαλα για τροφή μέσα στη μαυρίλα.
Λίγα βήματα πιο πάνω βλέπω κάτι περίεργο πάνω στο γρασίδι του μονοπατιού.
Αμαν! Παραλίγο να το πατήσω… μπλιάχ!
Τι;
Ένας ψόφιος βάτραχος, ανάσκελα και σε κατάσταση εμφανέστατου τυμπανισμού.
(μια “μπουσάκα τούμπανο” όπως λένε στο χωριό μου)

Φυσικά και υπάρχει λογική εξήγηση για την τύχη του βατράχου και τη θέση που βρέθηκε.  Ένα άτσαλο πήδημα και τσουπ! βρέθηκε ανάσκελα στο μονοπάτι με καρούμπαλο. Αυτό μου είπε και ο “φίλος μου” ο ποδηλάτης που περνούσε εκείνη τη στιγμή από τον ποδηλατόδρομο δίπλα.
(Τα εισαγωγικά επειδή δεν ξέρω το όνομά του – ούτε και εκείνος το δικό μου – αν και μιλάμε για λίγο κάθε φορά που συναντιόμαστε στο πάρκο, εκείνος με το ποδήλατο και εγώ περπατώντας. Ξεκινάει πάντα αυτός την κουβέντα με το ίδιο “Hey, did you get anything good today?”  εννοώντας αν έβγαλα καμιά φωτογραφία της προκοπής. Και τελειώνει πάντα την κουβέντα λέγοντας πως πρέπει να κάνει 3-4 γύρους ακόμα για να ικανοποιήσει το πρόγραμμα που απαιτεί ο καρδιολόγος του ώστε να του επιτρέπει να καπνίζει 2 τσιγάρα την ημέρα. Ενδιάμεσα μιλάμε για τον καιρό, τους γλάρους, το πρωτάθλημα baseball, τα windows 10 και άλλα πολλά.  Κάνω αυτή την παρένθεση επειδή έχω σκεφτεί μήπως είναι serial killer που “καλλιεργεί” τα μελλοντικά του θύματα – you never know! Εδώ μας βγήκαν λαμόγια και σκαρτούρες τα “καλύτερα παιδιά.” )

Anyway, πίσω στο ψόφιο βατραχάκι.

Την αηδία ακολουθεί η περιέργεια. Μα και η συνήθεια να ψάχνω για εξηγήσεις πέρα από τις κοινά αποδεκτές, οι οποίες έχουν μια τάση να είναι και στημένες,  καθώς και η αδυναμία που έχω να συνδέω τις κουκίδες.
Οπότε, αποκλείεται το ζωντανούλι να ψόφησε επειδή πήδηξε πιο ψηλά και πιο πέρα και βρήκε σε ξέρα.
Από τα φιλιά των ορνιθοειδών τουμπάνιασε!
Και στο μονοπάτι βρέθηκε από κλωτσιά.
Το έχουν αυτό οι κότες, όλων των ειδών και υποειδών.

Πρώτα σε φιλούν με την προσδοκία να γίνεις πρίγκηπας. Αν τις απαγοητεύσεις πας ολοταχώς να μετρήσεις τις βρούβες ανάποδα. Σκέτους βατράχους έχουν και στην αυλή τους, στα βαλτωμένα νερά που περικλείουν το στενό κοτέτσι τους.

Τι να σε κάνουν εσένα;

Το ζητούμενο είναι το στέμμα και η δανεική λάμψη που μπορεί να τους εξασφαλίσει. Και όχι μόνο. Είναι και η προσδοκία αναρρίχησης σε μέρη πιο στεγνά, πιο ασφαλή και πιο χλιδάτα. Θα καταναλώσουν πολύ σάλιο μέχρι να κερδίσουν την εμπιστοσύνη σου, τα φιλιά των ορνιθοειδών δεν είναι ποτέ στεγνά. Η ψυχή τους, ναι. Το μυαλό τους, ναι.

Μα εσύ είσαι ένας απλός βάτραχος. Χωρίς στέμμα, χωρίς παλάτι.
Όμως, έχεις τίτλο. Δεν έχει σημασία αν τον σκαρφίστηκες από το πουθενά για να κάνεις και εσύ το κομμάτι σου. Στη χώρα του “ό,τι δηλώσεις είσαι” ζεις, μικρό το κακό.

Τα φιλιά, τα σάλια, τα κομπλιμέντα, τα στημένα χαμόγελα και οι πόζες αλαμπρατσέτα στο φακό των άλλων ζωντανών του δικού σου βούρκου της υποκρισίας, είναι το κόμιστρο για ένα ταξίδι σε προορισμό που μόνιμα απομακρύνεται. Αυτό, στην καλύτερη περίπτωση.
Στη χειρότερη έχουμε μια μπουσάκα τούμπανο, σκασμένη από τα γλοιώδη φιλιά,  και κάποιες κότες με κόρυζα αφού κατασπατάλησαν ανώφελα τα σάλια τους.

Κοινώς, την πατήσατε και οι δύο.

Μα δε σε λυπάμαι μικρέ βάτραχε.
Για τις κότες ούτε λόγος. Μόνο κατσαρόλα!

υ.γ. 1 Εγώ, όμως, δεν είμαι ούτε βάτραχος ούτε κότα, είμαι άλλο είδος ζωντανού – που δε μπορώ να σου αποκαλύψω ακόμα. Έτσι, συνεχίζω τις βόλτες μου γύρω από τα θολά νερά των βάλτων του Ατλαντικού και κινδυνεύω μόνο από τον ποδηλάτη (που μπορεί να μην είναι αυτό που φαίνεται). Πάντως, δεν τον “κόβω” για λαμόγιο, άσχετα αν δεν ήμουν πάντα τσακάλι στην αναγνώριση του συγκεκριμένου είδους, ακόμα και όταν ήταν δίπλα μου. Η απόσταση, ο χρόνος και η έρευνα – ειδικά η τελευταία – με έχουν βοηθήσει να κλείσω αυτό το κενό. Δεν υπάρχει πια λόγος “to mind the gap.”

υ.γ. 2 Όχι, δεν είναι όμορφο το παρακάτω θέαμα αλλά οι αποδείξεις είναι αποδείξεις, πως να το κάνουμε;

υ.γ. 3 Τσιλ άουτ, ντήαρ…
Ξέρεις πόσα από “αυτά” τα μαθήματα κάνουν στο Αμέρικα οι φοιτητές του marketing?
I know that S#iT well, don’t be a s*cker.

ΟΧΙ, κυρία grower, δε θέλω να παίξουμε!

Έχω συμφιλιωθεί, τελικά, με το γεγονός πως δεν πρόκειται να αγιάσω.
Ούτε θέλω. Μα και να ήθελα, δε με αφήνουν.
Και οι προκλήσεις έρχονται από τις πιο απίθανες πηγές.

Το LinkedIn δεν το ανοίγω συχνά. Δεν κατάφερα ποτέ να το συμπαθήσω σε βαθμό που να μου γίνει καθημερινή συνήθεια. Ναι, έχω προφίλ. Ναι, το ενημερώνω που και που. Ναι, βρίσκω μηνύματα και “αιτήματα σύνδεσης” όταν το ανοίγω. Κυρίως άσχετα, από spammers ή άτομα που δεν καταλαβαίνουν τη διαφορά του συγκεκριμένου μέσου από το Facebook. Και από εκείνο το ανεκδιήγητο Πανεπιστήμιο στην Αυστραλία που επιμένει να μου πουλήσει μεταπτυχιακό πρόγραμμα οικονομικών σπουδών στη Μελβούρνη (το γιατί είναι γελοίο αυτό, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο).

Είχα, λοιπόν, δύο ή τρεις εβδομάδες να ασχοληθώ με το LinkedIn.
Άνοιξα τις ειδοποιήσεις κάπως αδιάφορα, μηχανικά. Τρία άτομα θέλουν να συνδεθούν μαζί μου: ένας άγνωστος, μάλλον spammer από Ασία μεριά, ένας δημοσιοσχεσίτης από Αθήνα που ψάχνει να εμπλουτίσει τη λίστα ηλεκτρονικών διευθύνσεων για να πουλήσει σεμινάρια χαλάρωσης και διαχείρισης χρόνου, και ένα γνωστό όνομα χωρίς φωτογραφία – αυτό που στο twitter λέγεται προφίλ-αυγό.
Ξανακοιτάζω το όνομα. Δεν είναι δυνατόν!
Προβληματίζομαι για λίγο, δεν έχω αποφασίσει αν πρέπει να θυμώσω ή να γελάσω.
Ξανακοιτάζω.
Αποκλείεται να είναι αυτή, δεν μπορεί να έχει τόσο θράσος.
Μα, τα υπόλοιπα στοιχεία δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας.

Λοιπόν, άκου κυρία grower, για να μην το κουράζουμε περισσότερο, κάνει και ζέστες αυτή την εποχή και τα πολυετή φυτά, όπως γνωρίζεις, δεν αντέχουν και πολύ εκτός τεχνητού περιβάλλοντος.
Μήπως με μπέρδεψες με τα σαλιγκάρια του κήπου και της κλίκας σου;

Ναι, και εμείς έχουμε κάνει παρέα με σαλιγκάρια. Αλλά, για όσο βλέπαμε μόνο το ωραίο κέλυφος. Μόλις ξεπρόβαλε ο γλοιώδης εσωτερικός κόσμος τους, πήραμε δρόμο, και κρατάμε ομπρέλα για να μη λερωθούμε περισσότερο από τα σάλια τους.

Μήπως πίστεψες πως ξέχασα, ή θα ξεχάσω, την αντιδεοντολογική και ανήθικη συμπεριφορά συγκεκριμένης, διαπλεκόμενης, κλίκας σε βάρος μου; Όταν, για να κρύψετε και να καλύψετε ελλείψεις, ανικανότητα, ολιγωρία και, ενδεχομένως, απάτες μελών της συγκεκριμένης παρέας, γυρίσατε το δάχτυλο να δείξετε και να συκοφαντήσετε το άτομο που σας ξελάσπωσε;
Too bad! Τα γραπτά μένουν και περιέχουν μικρά, αλλά και μεγάλα, διαμαντάκια.

Οπότε, μη μου γράφετε, μη μου τηλεφωνείτε.
Και αν μου ξαναγράψετε, φροντίστε μέχρι τότε να έχετε εξοικειωθεί κάπως περισσότερο με το διαδίκτυο. Η προώθηση e-mail δεν είναι για αρχάριους.
Και μη μπερδεύετε τη μέχρι τώρα σιωπή μου με αδυναμία.
Κάτι περιμένω και εγώ. Τί;
Ίσως, τη βροχή που θα κάνει τα σαλιγκάρια να ξεθαρέψουν και να κάνουν μεγαλύτερη βόλτα από αυτή που είναι στις προδιαγραφές τους.
Κάτι μου λέει πως αυτό δε θα αργήσει πολύ.
Μέχρι τότε, ίσως να έχω υποκύψει στην πειθώ του νεαρού με τα σεμινάρια χαλάρωσης και διαχείρισης χρόνου, και να μην πονέσει πολύ το τίναγμα του δέντρου της ντροπής. Δηλαδή, να μην τσαλακωθούν όλα τα σαλιγκάρια, μόνο αυτά με τα πιο γλοιώδη σάλια.

Μέχρι τότε, να μου φιλήσεις τον πρόεδρο. Ποιόν από όλους;
Μα εκείνον που “διαχειρίστηκε” τα λεφτά της χορηγίας, dear!

υ.γ. 1  και, πληζ, μοιράσου αυτό το μήνυμα με τους διακινητές προσφοράς, πολιτισμού, παράδοσης, κ.ο.κ. : to whom it may concern… στο Αμέρικα, όπως οφείλετε να γνωρίζετε, κάποιες πράξεις που μπορεί να φαίνονται απλές παρατυπίες, και “προνόμιο των παραγόντων” , είναι παραβάσεις τύπου φέντεραλ κραϊμ… know what I mean?
υ.γ. 2 Επαναλαμβάνω, τα γραπτά μένουν. Και τα δικά μου, και τα άλλα. Σε όλα τους τα revisions.

ΓΙΑ ΑΠΙΣΤΟΥΣ Θωμάδες και Θωμαίδες

Δε με πίστεψες όταν έγραψα για τα κοράκια, έτσι δεν είναι;

Φταίω και εγώ για αυτό – τότε δε σου έδωσα αποδείξεις. Όμως, έχουμε και δουλειές, καλό μου. Πρόσφατα ήρθε το υλικό, τώρα στο δείχνω. Και ήρθε χωρίς να το ψάξω, με βρήκε και έκανε ΚΡΑ!
Για να δούμε… ΒΓΑΖΕΙ κόρακας κοράκου μάτι; Και αν ΝΑΙ, εσύ – που έχεις λουστεί τον χαρακτήρα του κόρακα – τι κάνεις σε αυτή την περίπτωση;

(η ιστορία μας ξεδιπλώνεται σε τρεις φάσεις, 2 Κυριακές και μια Τετάρτη της Άνοιξης 2016)

ΦΑΣΗ 1η – Τα μαύρα πουλιά και τα ασορτί εργαλεία τους

Κορακομαχίες – τα μαύρα πουλιά και το φτυάρι τους!

Είναι Κυριακή, πρωί προς μεσημέρι, και βρίσκομαι στο τέρμα του πάρκου, στο μικρό αγκυροβόλιο. Κουβαλάω, όπως πάντα, τη φωτογραφική μηχανή. Για τους φίλους μου τους γλάρους. Δεν υπάρχει διάθεση για καταγραφή των μαύρων πουλιών που βγήκαν πίσω από τα δέντρα και σουλατσάρουν λίγο πιο πέρα.  Στα τσακίδια!
Μέχρι τη στιγμή που αρχίζουν έναν άγριο καυγά και είναι πλέον δύσκολο να τα αγνοήσω. Τότε, εκτός από τα ράμφη, που στοχεύουν αποκλειστικά στο μάτι του συντρόφου, παρατηρώ και ένα μικρό πλαστικό φτυάρι. Από αυτά που χρησιμοποιούμε για την άμμο της γάτας ή στον κήπο. Πρέπει να το έχει αφήσει εκεί κάποιος από τους εργάτες του πάρκου που έστρωναν χαλίκια τις προηγούμενες μέρες.
Τι το περίεργο;
Μα, είναι και αυτό μαύρο!
Ασορτί με τα κοράκια.
Επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο, από ένστικτο ανοίγω τη μηχανή και τραβάω μερικές φωτογραφίες. Χωρίς διάθεση για σωστή λήψη, χωρίς να σηκωθώ καν από το παγκάκι. Απλά, κάτι μου λέει πως θα βγει μια ιστορία από αυτό το σκηνικό. Τότε, το ένα από τα μαύρα πουλιά γυρνάει και με κοιτάζει με ένα βλέμμα που δεν αφήνει αμφιβολίες για τον χαρακτήρα και προθέσεις του. (μεσαίο καρέ στην παραπάνω εικόνα)
Όπως τα “άλλα” κοράκια, με τη μαύρη ψυχή και τη γλώσσα-φτυάρι.

ΦΑΣΗ 2η – Ο κουτσός κόρακας και η κορακίσια αλληλεγγύη

Πάλι Κυριακή πρωϊνο-μεσήμερο, δυο εβδομάδες μετά. Αυτή τη φορά είμαι στο πάρκο της μικρής λίμνης της γειτονιάς. Είναι μια όμορφη όαση, με μεγάλη ποικιλία δέντρων, με κολυμβητήριο, γήπεδα για διάφορα αθλήματα, χώρους για πικ-νικ και τα γνωστά αμερικάνικα pavillion – τις κυκλικές, σκεπαστές, ξύλινες κατασκευές για εκδηλώσεις και συνεστιάσεις. Η λίμνη είναι σημαντικός υδροβιότοπος, με πολλά είδη μόνιμων και αποδημητικών πουλιών – από χουλιαρόπαπιες και κύκνους, μέχρι γλαρόνια και τσικνιάδες. Η ποικιλία των δέντρων, και οι καρποί τους την άνοιξη, είναι πόλος έλξης για πολλά μικρότερα πουλιά όπως καρδινάλιους, κούκους, κότσιφες, σουσουράδες, κοκκινολαίμηδες και πολλά άλλα.
Σήμερα, όμως, έχει και κοράκια το πρόγραμμα. Ίσως επειδή τα δέντρα αυτή την εποχή είναι φορτωμένα με φωλιές μικρότερων πουλιών γεμάτες αυγά ή νεοσσούς. Πάντα ξέρουν τα μαύρα πουλιά που υπάρχει εύκολη λεία.
Την προσοχή μου τραβάει ένα μαύρο πουλί στο έδαφος, στην άκρη του νερού. Κάνει άτσαλες κινήσεις και πολλές προσπάθειες να πετάξει πάνω από το χαμηλό συρματόπλεγμα. Χωρίς αποτέλεσμα.

Ένα παγιδευμένο μαύρο πουλί προσπαθεί να δραπετεύσει από τη μικρή φυλακή του.

Είναι φανερό πως έχει κάποιον τραυματισμό στο πόδι ή το φτερό. Βλέπω την απελπισία του και το λυπάμαι. Άσχετα από το χρώμα του και το ποιόν του. Για λίγο, όμως. Ακόμα και τώρα, που δεν έχει αυτό το μίσος στο βλέμμα, μόνο απόγνωση, δεν παύει να είναι κοράκι.
Πρέπει να είναι και νηστικό γιατί καταδέχεται ένα κομμάτι ψωμί που του πετάει ένα πιτσιρίκι που ταίζει τις πάπιες εκεί δίπλα. Το αρπάζει και κούτσα-κούτσα πάει λίγο πιο πέρα. Και τότε το παίρνουν χαμπάρι τα άλλα κοράκια, οι μέχρι χθες φίλοι και σύντροφοι.

Κορακίσια αλληλεγγύη – όχι, δεν είναι ΜΚΟ!

Με συνοπτικές διαδικασίες, του αρπάζουν το ψωμί, το κάνουν πέρα, το αφήνουν μόνο και ανήμπορο στο έδαφος και ξαναπετούν στα ψηλά τους λημέρια.
Και εγώ, συνέχισα τη βόλτα μου και ξέχασα το μαύρο πουλί και το πρόβλημά του.
Μα ήταν, όπως φαίνεται, γραφτό να ξανασυναντηθούμε.

ΦΑΣΗ 3η – Το άδοξο τέλος ενός μαύρου πουλιού

Λίγες μέρες αργότερα, την Τετάρτη, σταματάω στην απέναντι όχθη της λίμνης, αυτή που είναι εκτός πάρκου και δίπλα στο δρόμο. Βλέπω, με έκπληξη, το τραυματισμένο πουλί να σέρνεται κατά μήκος του νερού. Δεν μπορώ να καταλάβω πως έφτασε μέχρι εδώ. Είναι φανερό πως το φτερό του είναι πια σε άθλια κατάσταση – σαν φτερό αεροπλάνου που ακούμπησε με το πλάι στην πίστα προσγείωσης.

Ένα πρώην αρπακτικό στο έδαφος

Δεν προσπαθεί καν να πετάξει, πασχίζει μόνο να μπει στο νερό – μάλλον για να περάσει απέναντι.  Μα τα βρίσκει σκούρα και προσπαθεί να γυρίσει πίσω. Ίσα που επιπλέει και σε κάθε νέα προσπάθεια βουλιάζει περισσότερο. Σε λίγο θα πνιγεί.
Σκέφτομαι πως αυτό το τέλος, πέρα από οδυνηρό,  είναι εξευτελιστικό για ένα πουλί που έχει μάθει να πνίγει και όχι να πνίγεται.
Λίγα μέτρα πιο πέρα βλέπω ένα κομμάτι λάστιχο κήπου και ένα ξύλο. Αν του τα πετάξω, μπορεί να πιαστεί και να βγει από το νερό. Δεν έχει ελπίδες επιβίωσης, αλλά ας πεθάνει στη στεριά.
Και τότε θυμάμαι πως είναι κόρακας.
Θυμάμαι το βλέμμα εκείνου του κορακιού στο αγκυροβόλιο.
Το βλέμμα κάθε κορακιού που έχω συναντήσει.
Τα χαμένα σωσίβια που έχω ρίξει στα διάφορα μαύρα πουλιά.
Και αφήνω την τύχη του στη σοφία της φύσης.

Άμα πετάς παρέα με άλλα κοράκια, για καλό και για κακό, ή μάθε κολύμπι ή βάλε μπρατσάκια – το νερό δεν είναι το στοιχείο σου

Για το τέλος: Όχι, δεν έκανα τον κόπο να φωτογραφίσω τα άλλα κοράκια που πετούσαν από πάνω, μάλλον για να κατασπαράξουν το φρέσκο πτώμα.
Αυτά είναι ενδοοικογενειακές υποθέσεις!

Υ.Γ. Κοιτάζοντας τα νερά της λίμνης, ήρεμα πια αφού κατάπιαν το πουλί, είχα ήδη συνθέσει αυτή την ιστορία. Με κάποιες τύψεις για μια μισή αλήθεια. Δεν είναι ακριβώς κοράκια αυτά τα πουλιά στις φωτογραφίες, αν και μοιάζουν πολύ σε εμφάνιση και σε συμπεριφορά – American Crow λέγονται. Τα κανονικά κοράκια τα έχω αφήσει πίσω.
Για να τα βρούν μεταξύ τους.

Δεν τελειώνουν οι στρατιές των μοχθηρών μαύρων πουλιών, μα το νερό πάντα ανανεώνεται, λιμνάζει, κυλάει, εξαγνίζει και εξαγνίζεται.

Υ.Γ. 2 Μια ακόμα επικίνδυνη δραστηριότητα για κοράκια είναι το skating on thin ice, αλλά δεν είναι εποχή να ανησυχούμε για αυτό ακόμα. Όχι μέσα στις ψευδαισθήσεις, χαρές, εικόνες, νότες, χρώματα, αρώματα και …σπόρια του καλοκαιριού. Carry on, dear!Save

Save

Save

Save

Save

ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ, λιγότερο Χριστιανική αλλά πιο Φωτεινή

Τετάρτη, 4 Νοεμβρίου, προχθές δηλαδή. Ολοήμερη “εκδρομή” στο Central Park, σε μονοπάτια παλιά και γνώριμα, νέα και αποκαλυπτικά.  Περίεργες μέρες για αρχές Νοέμβρη στη Νέα Υόρκη, πάνω από 20 C η θερμοκρασία, ενώ σε “φυσιολογικές” χρονιές θα είχαμε ήδη τα πρώτα – ή και δεύτερα – χιόνια τέτοιες μέρες. Τα φύλλα θα είχαν πέσει και εμείς θα φορούσαμε γάντια, κασκόλ, σκούφους και μπότες, όχι κοντομάνικα και ξώφτερνα. Τα δέντρα έπρεπε να έχουν ήδη απαλλαγεί από τα φύλλα τους, έχοντας πρώτα εκτονωθεί σε εκείνη τη φαντασμαγορική επίδειξη χρωμάτων που είναι χαρακτηριστική αυτής της γωνιάς του πλανήτη κάθε φθινόπωρο. Αλλά, σε τι ήταν φυσιολογική αυτή η χρονιά για να είναι και στον καιρό;

Προσευχή στο φως που σβήνει, στον Ήλιο που δύει για να εξαγνιστεί – Central Park, NY

Ο μόνος συνδετικός κρίκος με την ημερολογιακή πραγματικότητα προχθές ήταν η ώρα, η αναχώρηση του ήλιου. Ναι, ακόμα και σε μια τόσο ηλιόλουστη μέρα, το σκοτάδι αρχίζει να πέφτει σταδιακά πάνω από τούτη την πόλη γύρω στις 4:30μ.μ. Με δύο κάρτες μνήμης γεμάτες καταγραφές της περιπλάνησης, παίρνω τον δρόμο της επιστροφής. Όχι χωρίς την σχετική σύγχυση μια και φωτογραφικά η μέρα ήταν μια σκέτη απαγοήτευση. Το υπερβολικό φως, η πολυκοσμία, η χαλαρή διάθεση, είπαμε, πάντα υπάρχουν δικαιολογίες για τις αστοχίες! Στη συγκεκριμένη στιγμή που τα έχω βάλει με τον ήλιο, έχω ήδη φτάσει κοντά στην έξοδο του Πάρκου, από την πλευρά της 5ης Λεωφόρου, στο δρομάκι πάνω από την πιο νότια λιμνούλα του. Και τότε την είδα. Και στάθηκα, αν και τα πόδια με προειδοποιούσαν πως αν σταματήσω τώρα δεν θα είναι συνεργάσιμα για πολύ ακόμα.
Ανάμεσα στις εκατοντάδες φιγούρες, αρκετές πολύ γραφικές, που τα μονοπάτια μας διασταυρώθηκαν προχθές στο Πάρκο, αυτή η γυναίκα με τα σηκωμένα χέρια με έκανε να σταματήσω.

Δεν ήταν το ντύσιμο, το συγκεκριμένο είναι πταίσμα σε τούτη την πολύχρωμη πόλη. Η στάση της σε σχέση με την θέση του ήλιου, που έδινε το τελευταίο του στίγμα σαν αντανάκλαση στην επιφάνεια ενός ουρανοξύστη στο βάθος, το σχήμα των χεριών, τα σταθερά κλειστά βλέφαρα και η συγκέντρωση παρά την κίνηση γύρω της , αυτά με αναγκάζουν να σταματήσω. Δεν καταλαβαίνω τι κάνει, αν και υποψιάζομαι πως πρόκειται για μια μικρή τελετή. Και σαν να διάβασε την απορία μου, μια άλλη γυναίκα που στέκεται δίπλα μου με ενημερώνει, με την αμεσότητα και άνεση που έχουν οι βέροι Νεοϋορκέζοι να πιάνουν κουβέντα με άγνωστους.  Είναι, μου λέει, μόνιμη φιγούρα του Πάρκου. Προσεύχεται στον ήλιο που δύει για να εξαγνιστεί ώστε να επιστρέψει το πρωί και πάλι λαμπερός. Του ζητάει να πάρει μαζί του και τα δικά της βάρη ψυχής, ή κάτι τέτοιο. Γι αυτό δεν κοιτάζει τον ίδιο τον ήλιο αλλά την αντανάκλασή του, τη βεβαρημένη του υπόσταση που απαιτεί εξαγνισμό. Και θα μείνει σε αυτή τη στάση μέχρι να φύγει εντελώς το φως. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω αν αυτό είναι …αλήθεια. Θα μπορούσε η κυρία να μου έχει πει μια ιστορία που έβγαλε από το μυαλό της, τόσοι φευγάτοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Είναι επίσης αλήθεια πως όταν γύρισα στο σπίτι έκανα τη σχετική έρευνα στους γούγληδες, και λοιπές διαδικτυακές δυνάμεις, εκεί που κάθε απορία λύνεται με μερικά κλικ. Δεν βρήκα κάτι ταυτόσημο, κάτι που να συνδυάζει όλα αυτά τα στοιχεία, τον προσανατολισμό, τον σχηματισμό με τα χέρια, τη σιωπή κ.ο.κ.
Άσχετα με το αν θα λυθεί ή όχι η απορία μου ποτέ, αυτή η “συνάντηση” μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Περισσότερο σήμερα από όσο προχθές.  Ο λόγος; Μα τι άλλο, μια Χριστιανική προσευχή – από καρδιάς, είμαι σίγουρη – που ενημερώθηκα πως έγινε για πάρτη μου.

Ω ναι! Γιατί άμα είσαι Χριστιανός/η με κούτελο μπορείς να γίνεις και διαμεσολαβητής για την άφεση αμαρτιών των άλλων. Άμα είσαι στα καλά σου μπορείς να προσευχηθείς και για την ψυχική υγεία των άλλων. Τώρα, αν έχεις κάνεις τις 10 εντολές έκδοση Reader’s Digest – για όσους γνωρίζουν – δεν πειράζει, φτάνει που αυτοπροσδιορίζεσαι Χριστιανός/η, έστω και αυθαίρετα.
Όμως, αν και όχι τόσο Χριστιανή όσο άλλοι, μια υποχρέωση τη νιώθω. Επειδή βρίσκομαι μακριά από άγια λείψανα, ευλογημένους κρίνους, φίδια – ειδικά αυτά – και παζάρια με μασαζοκαλσόν, δεν έχω άμεση πρόσβαση στις ουράνιες δυνάμεις για να ανταποδώσω. Το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να ξαναπάω στο Central Park, να βρώ την άγνωστη γυναίκα και να μυηθώ στις δεήσεις στο φως. Στην αντανάκλασή του, μάλλον. Ακόμα και αυτοί, οι μη Χριστιανοί, όταν αναλογίζονται τα πεπραγμένα τους, δεν τολμούν να βλέπουν τον Θεό τους στα μάτια.

υ.γ. Προφανώς, δεν πιάνει πάντα η προσευχή της κυρίας του Πάρκου, θα είχε πολλές αμαρτίες ο ήλιος. Μετά από την θεϊκή Τετάρτη, ξημέρωσε μια διαφορετική, κατασκότεινη ημέρα, τίγκα στην ομίχλη, γνωστή και ως fog ιν ίνγλις…

Η χθεσινή ομίχλη

 

BIRD STRIKE! Σε πορεία σύγκρουσης με τα Κοράκια

Bird Strike λένε στην Αμερική – και στην διεθνή αεροπορική γλώσσα – το συχνό φαινόμενο της σύγκρουσης ενός σμήνους πουλιών με αεροπλάνο, συνήθως κατά την απογείωση του δεύτερου. Πολλές φορές , ανάλογα με το σημείο πρόσκρουσης, το αεροπλάνο παθαίνει ζημιά και πρέπει να προσγειωθεί άμεσα ώστε να εκτιμηθεί η βλάβη. Σε ακραίες περιπτώσεις, τα πουλιά πέφτουν πάνω στον κινητήρα και η ζημιά που προκαλούν μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στην συντριβή του αεροπλάνου. Σε όλες, όμως, τις περιπτώσεις, είτε σε απλή πρόσκρουση με την άτρακτο, είτε σε αναρρόφηση από τους κινητήρες, τα πουλιά γίνονται φτερά και πούπουλα – άσχετα από την τύχη του αεροπλάνου!

Θέλει μαεστρία η πτήση ανάμεσα στα μαύρα πουλιά!

Οι γλάροι και οι Καναδέζικες χήνες είναι οι πιο γνωστοί θύτες στα bird strikes. Πετούν σε πυκνούς σχηματισμούς και είναι ιδιαίτερα δύσκολο για ένα αεροπλάνο να αποφύγει την σύγκρουση μαζί τους, ειδικά στην απογείωση που δεν έχει την πολυτέλεια ελιγμών. Με τα κοράκια, όμως, τι γίνεται; Οι ομαδικές πτήσεις τους συνήθως σκοτεινιάζουν τον ουρανό, πετούν κατά εκατοντάδες τα άτιμα! Τι πιθανότητα αποφυγής μιας μοιραίας σύγκρουσης έχει ένα αεροπλάνο στην αναμέτρηση με τα μαύρα πουλιά; Μετά, είναι και εκείνη η παροιμία που αυξάνει τα ποσοστά ήττας του αεροπλάνου. Εκείνη που κάτι λέει για την αλληλεγγύη των κοράκων όταν πρόκειται για την προστασία των ματιών τους.
Όμως, έχει βάση στην πραγματικότητα η παροιμία “κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει;”

Κοράκια, πολλά κοράκια, γέμισαν τους ουρανούς και τη ζωή μας.

Η απάντηση δεν βρίσκεται στο αναμάσημα της χιλιοειπωμένης φράσης αλλά στην παρατήρηση του φαινομένου στο φυσικό του περιβάλλον. Τα κοράκια πετούν σε μεγάλους αριθμούς αλλά χαλαρούς, αραιούς, σχεδόν ανύπαρκτους σχηματισμούς. Τα οδηγεί η οσμή της τροφής, του πτώματος – αυτό εγγυάται την όποια συνοχή τους. Αν όμως η τροφή, η σάρκα προς κατανάλωση, αρχίσει να είναι περιορισμένη, τότε το ιπτάμενο κοπάδι αρχίζει να σκορπίζει. Το κάθε κοράκι φροντίζει για τις δικές του καβάτζες, πετάει προς την κατεύθυνση που πιστεύει πως υπάρχει ακόμα αφάγωτος μεζές. Ακόμα και αν χρειαστεί να βγάλει το μάτι του μέχρι πρόσφατα συνιπτάμενου κορακιού.  Ειδικά αν πάρει χαμπάρι πως ο υποτιθέμενος φίλος κόρακας έχει κάνει πολλά αδιάκριτα “κρα” εις βάρος των υπόλοιπων κοράκων.
Γι’ αυτό και, μέχρι στιγμής, τα κοράκια, αν και κατάμαυρα και τρομακτικά, δεν αποτελούν σοβαρή απειλή για ό,τι πετάει σε μεγαλύτερο ύψος.

Σε πορεία σύγκρουσης με τα κοράκια, παντού και πάντα!

Βέβαια, αραιά και που, όλο και κάποιο κοράκι μπορεί να πέσει και μέσα στον κινητήρα του αεροπλάνου. Σαφώς και θα δημιουργήσει αναταράξεις. Μπορεί να αποκολληθεί ακόμα και κομμάτι του κινητήρα και να πέσει στο έδαφος, προκαλώντας παράπλευρες απώλειες. Αυτές που είναι χαρακτηριστικό όλων των συγκρούσεων.
Είναι όπως το σκοινί όταν τεντώνεται πάνω από ένα όριο. Θα σπάσει, δεν υπάρχει περίπτωση να μην σπάσει. Το θέμα είναι, αν βρίσκεσαι να κρατάς την μια άκρη του σπασμένου σκοινιού, φρόντισε αυτή να είναι η μεγαλύτερη. Και αν είσαι κοράκι, συλλογίσου πόσα “κρα” έχεις κάνει προς τον Πύργο Ελέγχου, εκθέτοντας τα άλλα κοράκια στην αδιάκριτη οθόνη του ραντάρ. Τυφλοκόρακας, δε λέει!!!
Μα, πως μου ήρθε τώρα αυτό με τα κοράκια -μετά τις κότες; Είναι λογική η συνέχεια; Μήπως οι κότες είναι μεταμφιεσμένα κοράκια; Μέιμπι…
Επιτρέψτε μου – για ακόμα μια φορά – να παραμείνω ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ ΑΣΑΦΗΣ!

ΤΡΟΛΛάλησα! Λέμε “νιάου” σε κουτορνίθια και κοκορόμυαλους

Τρολλ στα Τρολλ της Ζωής μας
Η επικαιρότητα γράφει τις πιο απίστευτες ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΦΙΔΑΚΙΑ!
Γεγονότα, δηλώσεις, τρολλ έξυπνα και παλαβά, σχολιασμοί να κόβεις φλέβα … και απίστευτες δημοσιεύσεις στα social media.
Πότε η έμπνευση θα είναι δική μου, πότε θα “δανείζομαι” από κάποιους φίλους και φίλες που γράφουν τα πιο εκπληκτικά status στο Facebook, Twitter, κτλ. Και θα τα κάνω εικόνες με την ελπίδα να φέρνουν ένα χαμόγελο που τόσο χρειαζόμαστε όλοι στους δύσκολους καιρούς.

Ναι! Η γοητεία των παροιμιών είναι στην ασάφεια…

(Σημ: έχω αλλεργία στην κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας… τα γραφικά που χρησιμοποιώ είναι με Γενική Άδεια Ελεύθερης Χρήσης, εκτός από τις ελάχιστες φορές που μπορεί να χρησιμοποιήσω κάποιο το οποίο έχει εμφανιστεί παντού και δεν είναι δυνατόν να βρεθεί η αρχική πηγή. Τα υπόλοιπα, ξέρετε…)

ΑΜΑ ΤΡΩΣ ΑΛΑΤΙ, στη θάλασσα μόνο κολύμπα

Μετά από 8 αλλαγές, και άλλες τόσες παραλλαγές, αυτός  είναι ο τίτλος που μου άρεσε περισσότερο. Και ας είχα στο μυαλό μου τρένα και ράγιες, όχι  βράχια και αλμύρες.  Στη σύνδεση των κουκίδων, άβυσσος η ψυχή… κτλ κτλ.

Ένας απέραντος βράχος με γούρνες είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, καρατσεκαρισμένο αυτό. Όπως παγιδεύεται το πλεόνασμα της θάλασσας στις πέτρινες εσοχές και γίνεται αφράλα από τον ήλιο, έτσι και το πλεόνασμα των συμπεριφορών παγιδεύεται στα στεγανά της συνείδησης, εκεί όπου η αλήθεια και η νόηση το μετατρέπουν πάλι στην πρωτογενή του μορφή.  Μόνο που εδώ, στη συνείδηση και στην ψυχή, δεν υπάρχουν οι κρησάρες του συλλέκτη για να φιλτράρουν τα ξένα σώματα, τα τσάχαλα. Ούτε η μετέπειτα επεξεργασία λείανσης και αποστείρωσης. Ειλικρινής η συμπεριφορά σου; Αλήθεια θα μείνει. Ψεύτικες οι κουβέντες σου; Υποκρισία θα μείνει. Εδώ, και όχι στις αλυκές των βράχων, ισχύει η παροιμία “όποιος κατουράει στη θάλασσα, το βρίσκει στο αλάτι.”
Είναι, λοιπόν, σημαντικό να κάνεις την ανάγκη σου στον ενδεδειγμένο χώρο πριν μπεις στη θάλασσα… ειδικά αν, εκτός από ρίγανη, στα κολοκύθια σου θέλεις και αγνή αφράλα.
Τι σχέση έχει αυτό με τα τρένα και τις ράγες; Καμία! Απλά, μου ήρθε στο μυαλό προχθές, την ώρα που αφηρημένη και κοιτώντας ψηλά για κανένα συννεφάκι με φωτογένεια, διαπίστωσα πως είχαν πέσει, δύο βήματα πίσω μου, οι μπάρες της ισόπεδης διάβασης του τρένου που περνάει λίγο πιο πέρα από το σπίτι. Την ίδια σχεδόν στιγμή, έπεσαν και οι μπάρες μπροστά μου, άρχισαν να αναβοσβήνουν οι κόκκινοι σηματοδότες και να βαράνε τα καμπανάκια. Να σημειώσω εδώ πως, αν και το τρένο που περνάει είναι σύγχρονη αμαξοστοιχία του προαστικού για Μανχάταν, η συγκεκριμένη διάβαση είναι μία από τις ελάχιστες που έχουν παραμείνει στη Βόρεια Αμερική με παραδοσιακούς σηματοδότες και προειδοποιητικούς ήχους μικρής καμπάνας.  Κάπου στο βάθος ακούστηκε και το σφύριγμα του τρένου. Τα ροζ συννεφάκια στον ανατολικό ορίζοντα μου είχαν αποσπάσει την προσοχή και δεν κατάλαβα πόσο επείγον ήταν να κατέβω αμέσως από τις γραμμές. Σίγουρη πως δεν έβλεπα τρένο ακόμα να έρχεται, ξέχασα πως η γραμμή είναι διπλής κατεύθυνσης! Το τρένο ερχόταν από δυτικά, από πίσω μου, και ήταν πολύ κοντά! Φοβήθηκα για λίγο, όχι πως θα με πατήσει το τρένο μια και υπήρχε αρκετός χρόνος να κατέβω από τις γραμμές και να περάσω κάτω από τις μπάρες στην ασφάλεια του δρόμου. Αυτό που με φόβησε ήταν που  δεν είχα πάρει χαμπάρι ότι το τρένο ήταν τόσο κοντά, ότι ερχόταν από εκεί που δεν είχα προβλέψει. Είχα χαζέψει – γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε – με τα ροζ συννεφάκια και τις σιλουέτες των στύλων και καλωδίων στον ουράνιο φόντο.
Κατέβηκα από τις γραμμές; Εεεε ναι, δεν γράφω από το υπερπέραν!  Αλλά όχι πριν κάνω μερικά κλικ, κλικ, κλικ…. Πάντα, όμως, έτσι έκανα. Δεν εννοώ τα κλικ. Πάντα είχα και τα δύο πόδια πάνω στις γραμμές του τρένου, ακόμα και όταν οι μπάρες ήταν κατεβασμένες και το τρένο πλησίαζε. Όχι τόσο από αλαζονεία και σιγουριά πως θα προλάβω να κατέβω, όσο από την ανατριχίλα που μου προκαλεί η εναλλακτική θέση. Το να σε πατήσει το τρένο είναι ένα θέμα, δεν έχω τόση άγνοια κινδύνου. Όμως,  πας “μπαμ και κάτω” και γίνεσαι – τουλάχιστον – λιπαντικό για τις ράγιες και θέμα στο δελτίο ειδήσεων για μια-δυο μέρες. Αν κάνεις λίγα βήματα πίσω, η ταχύτητα – ο αέρας – του τρένου θα σε πετάξει κάτω, θα σε σακατέψει, θα “την ακούς” συνέχεια. Θα φοβάσαι κάθε φορά που θα ακούς καμπανάκι, που θα ακούς σφύριγμα, που θα βλέπεις μπάρες να κατεβαίνουν –ακόμα και όταν είσαι στα δίοδια. Και θα χάνεις το νόημα των φωτεινών σηματοδοτών και των σφυριγμάτων…  Όχι, δεν σε προειδοποιούν για το τρένο που έρχεται αλλά για τα ροζ συννεφάκια. Να τα χαζεύεις, ναι. Μη ζείς όμως σε αυτά γιατί δεν κρατούν πολύ. Ούτε θα σε κατεβάσει κάποιος από εκεί, μόνα τους διαλύονται πάντα αυτά. Εγώ έχω επιλέξει θέση σε ενδεχόμενη σύγκρουση με το τρένο. Και, μεταξύ μας, τα ροζ συννεφάκια τα έχω μόνο για φόντο, αλλά δεν μπορώ να στερήσω σε κανέναν το δικαίωμά του στην απόλυτη νιρβάνα. Επίσης, τρώω άφοβα αφράλα από τις θάλασσες που κολυμπάω.
Τι σχέση έχει αυτό με τη αφράλα και τις αλυκές τις άλλες; Καμία! Απλά έτυχε αυτό το σκηνικό στην απογευματινή βόλτα όπου συνδιάζω σαφάρι για κανένα κλικ της προκοπής με … μαναβική. Προχθές είχα σκοπό να αγοράσω κολοκυθάκια που μου αρέσουν με αγουρέλαιο, ρίγανη και αφράλα. Ειχα εξασφαλίσει το αγουρέλαιο και τη ρίγανη από την τελευταία επιδρομή στο ελληνικό μπακάλικο αλλά δεν είχα βρει το αλάτι που μου αρέσει. Θυμήθηκα τις αλυκές στα αγαπημένα Κύθυρα και στον Γέρο Γόμπο, τις διηγήσεις για τη επίπονη διαδικασία συλλογής του αλατιού, την παροιμία, τα μικρά ψέματα που κρύβουν μεγάλη υποκρισία, τα χαμόγελα που κρύβουν συσσωρευμένη χολή, και κάτι που πρέπει να γράψω αλλά βαριέμαι. Και εκείνον τον Ερμή, ο οποίος “αν και σε ορθή – επιτέλους – πορεία στους Διδύμους, κάνει τετράγωνο με τον ανάδρομο Ποσειδώνα στους Ιχθείς, σκορπίζοντας ψέματα, εξαπατήσεις, απαγοητεύσεις και προδοσίες”  τις επόμενες μέρες.  Δεν τα λέω εγώ, ο γκουρού της αστρολογίας, ο Λεφάκης τα λέει. Δεν είναι όλοι οι γκουρού έγκυροι αλλά για τον Μπιγκ Λεφ δεν σηκώνω κουβέντα.  Κάπως ετσι έφτασα από τον Γέρο Γόμπο στην διάβαση του Long Island Rail Road. Δεν είναι μόνο η ψυχή άβυσσος, και το μυαλό δεν πάει πίσω… Χάος!
Μετά από τόσον καιρό που που έχω να γράψω εδώ, θέλω να πω κάτι; Μπορεί. Μπορεί και όχι. Και αν ναι, σε ποιόν; Αν και το συνηθίζω να λέω τα παράπονά μου και να εκφράζω τις καταγγελίες μου με “φωτογραφικά” ή ακαταλαβίστικα για πολλούς κείμενα, δεν είναι πάντα έτσι. Κάποιες φορές ξεκινάω από αυτή την αφετηρία αλλά κάποια λέξη ή εικόνα μπορεί να με πάει αλλού και εγώ ακολουθώ το νήμα αυτής της νέας σκέψης.  Σαφώς και κάποιοι ενοχλούνται, αλλά αυτό το “όποιος έχει μύγα, μυγιάζεται” είναι άλλη παροιμία!
Επιτρέψτε μου – για να είμαι και στο κλίμα της εποχής – να παραμείνω ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ ΑΣΑΦΗΣ!
(σημείωση: παραθέτω τις φωτογραφίες – από τα κλικ που ανέφερα – σαν απόδειξη του συμβάντος, δεν το δημιούργησα στη φαντασία μου. Και αυτό επειδή λόγω εποχής κυκλοφορούν πολλές μύγες και είναι εύκολο να μυγιαστεί κάποιος.  Μια απλή ιστορία για φιδάκια είναι τούτη, that’s all!)